ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ θα συνεδριάσει με θέμα ημερήσιας διάταξης:
Επεξεργασία και εξέταση του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης «Ενσωμάτωση της Οδηγίας (Ε.Ε.) 2022/2041 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 19ης Οκτωβρίου 2022 για επαρκείς κατώτατους μισθούς στην Ευρωπαϊκή Ένωση – Αναπροσαρμογή μισθών προσωπικού δημοσίου τομέα – Ρυθμίσεις για τον καθορισμό κατώτατου μισθού για τα έτη 2025, 2026 και 2027».

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ (Ειδικός Αγορητής της Κ.Ο. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ “ΝΙΚΗ”»): Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

 Η θέσπιση της Οδηγίας 2022/2041 για τη διαμόρφωση ενός αξιοπρεπούς κατώτατου μισθού στην Ευρώπη αποτελεί σίγουρα ένα σημαντικό νομικό κείμενο που κατοχυρώνει υπέρ των εργαζομένων στα κράτη μέλη αξιοπρεπείς μισθούς για την παροχή εργασίας τους. Οι συνεργάτες εντρύφησαν σε αυτό το νόμο και έτσι αυτά που καταλαβαίνω θα σας πω μπας και τα καταλάβει και ο Ελληνικός λαός.

Η διαμόρφωση του κατώτατου μισθού όταν στα καλά τα χρόνια εγίνεντο, γινόταν ως εξής: Υπάρχει το κεντρικό σημείο ότι το 80% της διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού πρέπει να γίνεται μέσα από συλλογικές διαδικασίες μεταξύ των εργαζομένων και των υπολοίπων φορέων. Ξέρετε τι γίνεται εδώ τώρα: Ξέρετε τι γίνεται μετά τα μνημόνια: Ας πούμε, στο 2008, τι γινόταν στην Ελλάδα. Ο κατώτατος μισθός, διαμορφώθηκε κατά 83%, από συλλογικές διαδικασίες και συλλογικές συμβάσεις. Ένα υγιές φαινόμενο, δηλαδή. Ξέρετε τι έγινε το 2023 στον κατώτατο μισθό: Οι συλλογικές διαδικασίες ήταν μόνο, σημειώστε ‘το αυτό, το 23%. Που είναι η φωνή του εργαζόμενου; Που είναι η φωνή των φορέων αυτών; Όλα αυτά δείχνουν, λοιπόν, ότι ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Μας είπε πριν λίγο η κυρία Υπουργός ένα μοντέλο που πραγματικά προσπάθησα να το αντιληφθώ, το μαθηματικό μοντέλο, θα σας το πω, έτσι, όπως, το αντιλήφθηκα και σκέφτηκα πόσο ξεκάθαρο ήταν αυτό που σας είπα πριν από λίγο και πόσο περίπλοκο, δυσνόητο, ανεφάρμοστο, είναι αυτό που υποστήριξε πριν από λίγο η κυρία Υπουργός. Είναι στα πλαίσια, αγαπητοί μου, του εμπαιγμού του Ελληνικού λαού. Ο Ελληνικός λαός συνεχίζει επί των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας, των μνημονιακών κυβερνήσεων, να εμπαίζεται σφοδρά και ασύστολα.

 Είπανε πολύ συνάδελφοι ότι η Eurostat ανακοίνωσε ότι η χώρα μας βρίσκεται στην τρίτη θέση από το τέλος, στην τρίτη θέση, στις αποδοχές και στο βασικό μισθό, ξεπερνώντας, ασθμαίνοντας, τη Βουλγαρία και την Ουγγαρία, οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, δεν εφάρμοσαν μνημόνια, είναι σε συνεχή ανάπτυξη, ο παραγωγικός τους ιστός, άμα δείτε στη Βουλγαρία και στην Ουγγαρία πως ανεβαίνει και το βιοτικό επίπεδο, σε σύγκριση, μη βλέπετε τα νούμερα που λέει ότι είναι τρίτη χώρα και έχουμε άλλες δύο χώρες κάτω. Η πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα και οι μισθοί, οι κατώτατοι, είναι σε ελεύθερη πτώση, αν συγκρίνετε με τον Πληθωρισμό, με την ακρίβεια, με τα καύσιμα, με τα τρόφιμα, με τη στέγαση και με όλα αυτά τα δεινά που καθημάζουν τον λαό μας.

 Η Ελλάδα, λοιπόν, καμία σχέση και μην θεωρούμε όταν λέμε Βουλγαρία κ.λπ. και παίρνουμε ανάσα, σας λέω, το λέει και το λαϊκό άσμα. Ξέρετε τι λέει: Είναι πολύ χειρότερο να βρεθείς από τα ψηλά στα χαμηλά και από τα πολλά στα λίγα, όπως βρέθηκε ο Ελληνικός λαός και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, άκουσα προχθές τον Πρωθυπουργό, να λέει ότι είμαστε σε καλή κατάσταση, θα μειώσει 12 φόρους, θα γίνουν και 12 αυξήσεις και τα λοιπά, ότι έχουμε και ανάπτυξη, λέει, 2% με 3%, αλλά ξέρετε τι λέει: Όχι ακόμα. Τα νοικοκυριά δεν το κατάλαβαν. Είναι παιδιά ακριβώς η ίδια δήλωση που γίνεται εδώ και έξι χρόνια, υπομονή, λέει, 6 χρόνια υπομονή. Πόσα χρόνια; Αν ζούσε ο άνθρωπος 200 χρόνια τα έξι χρόνια, εντάξει, θα ήταν λίγα, αλλά ο άνθρωπος ζει 50-100 χρόνια, αυτή είναι η ζωή. Δηλαδή υπομονή μέχρι πώς λέει: «Υπομονή, υπομονή, μέχρι να έρθει η ώρα του θανάτου του ανθρώπου».

Και πέρα από την Eurostat, αγαπητοί μου, το ανέφερε και η κυρία Φωτίου ότι μετά την Ευρωπαϊκή Στατιστική έρχεται και ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, ο γνωστός σε όλους ΟΟΣΑ που μας κατατάσσει στην 36η θέση λίγο πριν τον πάτο δηλαδή.

Παρά την αύξηση του κατώτατου μισθού στα 830 ευρώ και την προαναγγελόμενη αύξηση για 4% το ‘25 η ανεπάρκεια των μισθών στον ιδιωτικό τομέα είναι συνεχιζόμενη. Και παρά τα αντιθέτως εξαγγελλόμενα, η κυβέρνηση πρέπει να ενισχύσει την πλήρη ασφαλισμένη εργασία και να αφήσει μεγαλύτερο έδαφος σε αξιοπρεπείς και επαρκείς μισθούς πολύ περισσότερο στη χώρα μας που τα ποσοστά ανεργίας είναι μεγάλα και ο πληθωρισμός από τους υψηλότερους στην Ευρώπη με αρνητικό ρεκόρ στον πληθωρισμό των τροφίμων, όπως σας είπα, η ακρίβεια στα ύψη, η ανεργία, το κόστος διαβίωσης.

Ελλείψει αποτελεσματικών κυβερνητικών παρεμβάσεων δημοσιονομικής και εισοδηματικής πολιτικής, η διάβρωση των πραγματικών εισοδημάτων των εργαζομένων και ο κίνδυνος αύξησης της φτώχειας και της οικονομικής ανισότητας απειλούν την ελληνική κοινωνία. Αποτελεί θεμελιώδους σημασίας ζήτημα για την κοινωνική σταθερότητα στη χώρα και την ανθεκτικότητα της οικονομίας να γίνουν αποφασιστικές παρεμβάσεις εισοδηματικής πολιτικής στην αγορά εργασίας για την προστασία της αγοραστικής δύναμης και του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

Στο νομοσχέδιο, όπως σας είπα, εξετάζουμε και εντοπίζουμε ζητήματα ανεπιτυχούς μεταφοράς της Οδηγίας αυτής στο Ελληνικό Δίκαιο . Προτάθηκε, λοιπόν, αυτό το μαθηματικό μοντέλο, θα προσπαθήσω να σας το πω και όποιος έχει μαθηματικό μυαλό να το κρατήσει. Προτείνει τη διαμόρφωση του κατώτατου μισθού μέσα από έναν συντελεστή που θα προκύπτει από το άθροισμα του ετήσιου ποσοστού μεταβολής του δείκτη τιμών καταναλωτή μεταξύ της 1ης Ιουλίου και του προηγούμενου έτους και την 30ης Ιουνίου του τρέχοντος έτους ήταν το χαμηλότερο ποσοστό 20% της εισοδηματικής κατανομής των νοικοκυριών. Και δεύτερον, έχουμε και δεύτερον, το ημίσεως του ετήσιου ποσοστού μεταβολής αγοραστικής δύναμης του γενικό δείκτη μισθών κατά την ίδια χρονική περίοδο. Τι σκέπτεται κανείς όταν δεν θέλει να κάνει τα αυτονόητα! Και σας είπα ποια ήταν τα αυτονόητα.

Παράλληλα όμως- πέρα από αυτό το δυσνόητο αχταρμά που όποιος κατάλαβε κατάλαβε διαιρέσεις πολλαπλασιασμοί κτλ.- παράλληλα τι γίνεται; Προβλέπει τις κατ’ εξαίρεση παρεκκλίσεις από τον κανόνα. Μην τυχόν- που είπε η κυρία Κεραμέως, ότι δεν μειώνεται- αλλά κοιτάξτε ότι δεν αυξάνεται και δείτε που δεν αυξάνεται. Οι οποίες στο τέλος αυξήσεις θα ματαιωθούν στην όποια αύξηση του κατώτατου μισθού. Δηλαδή, όταν κρίνει η Επιστημονική Επιτροπή με βάση σημαντικές παραμέτρους της οικονομίας, ο κατώτατος μισθός δεν θα αναπροσαρμόζεται ή θα αναπροσαρμόζεται ελάχιστα.

Για τα έτη ’25,’26,’ 27 δεν θα εφαρμόζεται το αυτόματος μηχανισμός αναπροσαρμογής του κατώτατου μισθού αλλά θα καθοριστεί στο ύψος της λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και τις προοπτικές για την ανάπτυξή, την άποψη της παραγωγικότητας, της ανταγωνιστικότητας των τιμών, των εισοδημάτων, των μισθών, της απασχόλησης και του ποσοστού ανεργίας, καθώς, και την αγοραστική δύναμη του νομοθετημένου κατώτατου μισθός και το νομοθετημένου κατώτατου ημερομισθίου και της επάρκειας τους, δηλαδή να μην σας τα πολυλογώ, καμία ουσιαστική αύξηση.

Αντίθετα το νομοσχέδιο που εισάγεται προς συζήτηση αντί να προβλέπει ρητά πως αυξάνει το κατώτατος μισθός μπας και ζήσει κανένας εργαζόμενος και στον ιδιωτικό τομέα με αξιοπρέπεια να μπορεί να πληρώνει τους λογαριασμούς του το ρεύμα του, το νερό του, τη στέγαση, τη θέρμανση κλπ, προβλέπει αναλυτικά τρόπους με τους οποίους δεν θα αυξάνεται. Αντί λοιπόν να βελτιώνει το ήδη χαμηλό κατώτατο μισθό τον καταδικάζει σε μόνιμη στασιμότητα που θα καλύπτει οριακά την ακρίβεια και τον πληθωρισμό.

Επίσης το θέμα των συλλογικών συμβάσεων προβλέπεται στο νομοσχέδιο ότι το σχέδιο που θα εκπονηθεί θα έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση του αριθμού των εργαζομένων που καλύπτονται από συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Δηλαδή, πάλι με ασάφειες, γενικότητες, αοριστολογίες και χωρίς καμία πρόθεση για επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων ως μηχανισμού καθορισμού του κατώτατου μισθού. Παραπέμπει στο μέλλον τη σύνταξη ενός σχεδίου δράσης για συλλογικές διαπραγματεύσεις. Εδώ, δηλαδή, είπαμε εκείνο το μοντέλο το οποίο όποιος κατάλαβε, κατάλαβε αλλά να καταλάβετε πότε δεν θα εφαρμόζεται κι αυτό το μοντέλο που είναι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Ασαφές τοπίο στους μισθούς. Ασαφές στο οποίο οι συλλογικές συμβάσεις «κούφια λόγια» με λίγα λόγια.

 Βαρύγδουποι τίτλοι κακογραμμένοι νόμοι χωρίς ουσία που αντί να εκπληρώνουν τους σκοπούς της Ευρωπαϊκής Οδηγίας που τι είναι; Μια αξιοπρεπή διαβίωση. Ποιος δεν το θέλει; Κι όμως δεν το θέλουν. Με καμία διάταξη δεν εξασφαλίζεται η προστατευτική λειτουργία του συλλογικού εργατικού δικαίου. Δυστυχώς, η χώρα μας κινείται συστηματικά σε κατεύθυνση απαξίωσης των συλλογικών συμβάσεων όπως είπαμε 23% μόνο είναι οι συλλογικές συμβάσεις το υπόλοιπο 77% «αποφασίζουμε και διατάζουμε».

Κατάσταση που δεν διορθώνεται και με την παρούσα ενσωμάτωση της Ευρωπαϊκής Οδηγίας και από την υπό διαβούλευση νομοσχέδιο εν συνόλω προκύπτει ότι δεν πληρώνονται οι όροι ορθής αποτελεσματικής σύνομης ενσωμάτωσης των προβλέψεων της Οδηγίας. Έχουμε, δηλαδή, προβεί αγαπητοί μου σε μια χείριστη εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Οδηγίας που αντί να είναι να ενισχύσουμε σε ένα υγιές περιβάλλον τη συλλογικότητα, μπας και ευχαριστηθούν και οι εργαζόμενοι «να χαμογελάσει λίγο το χειλάκι τους». Δήθεν βγήκαμε από τα μνημόνια από το αλήστου μνήμης Τσίπρα που έκανε τυμπανοκρουσίες και συνεχίζει και ο κ. Μητσοτάκης στην ίδια πολιτική ότι προοδεύουμε. Που είναι αυτή η πρόοδος που ευαγγελίζονται;

Βγαίνει ο προχθές ο Υπουργός Υγείας στην ίδια Επιτροπή, γι’ αυτό αναφέρομαι, και διατυμπανίζει ότι έχουμε την καλύτερη υγεία και νομίζεις ότι ζεις στην Ελβετία, ότι ζεις στη Σουηδία. Πήγε προχθές, αποκάλυψε ένας σε μια ραδιοφωνική εκπομπή, για δύο ράμματα περίμενε 18 ώρες, που σαν γιατρός σας λέω, ότι ένα θλαστικό τραύμα δεν ράβεται μετά από έξι ώρες θεωρείται μολυσμένο και δεν ράβεται, δηλαδή, είμαστε σε κατάσταση που κοροϊδευόμαστε. Δηλαδή, αντί να αξιοποιήσουμε μια Ευρωπαϊκή Οδηγία σωστά προς βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού μας και αυτό βρίσκουμε τρόπους και βάζουμε δικλείδες, ώστε να μη γίνει το προωθούμενο.

Και δυστυχώς, είναι τραγικό αυτό που γίνεται αγαπητοί μου. Παλιά λέγαμε έχουμε ανεργία, εντάξει, ένα τέτοιο ποσοστό ανέργων τώρα έχουμε μια νέα κάστα, μια νέα τάξη πολιτών συμπολιτών μας που ολοένα και μεγεθύνεται και με λύπη τους βλέπουμε η νέα τάξη αυτή λέγεται εργαζόμενοι που πένονται. Εργαζόμενοι που δοκιμάζουν, ζουν στο τρομακτικό φάσμα της φτώχειας και ενώ εργάζονται και δεν είναι άνεργοι εργάζονται με 600, 500 ευρώ 830 που λέτε  αλλά ποιος μπορεί να επιβιώσει; Όλοι έχουμε οικογένειες, ποιος μπορεί να επιβιώσει με ένα τέτοιο φάσμα; Η ακρίβεια στα τρόφιμα, στη στέγαση, στην ενέργεια, στη θέρμανση κατατρώει την όποια μικρή αύξηση υπάρχει λόγω του πληθωρισμού.

Ζήτημα αυτών των νομοσχεδίων και φιλοδοξία θα πρέπει αγαπητή μου Υπουργέ, να ήταν να μπορεί ο Έλληνας στοιχειωδώς να ζήσει να πληρώσει τους λογαριασμούς του. Το στοίχημα αυτών των νομοσχεδίων θα ήταν να μπορεί ο Έλληνας να ζήσει.

Ευχαριστώ πολύ .