Σήμερα βρεθήκαμε στο Ίδρυμα Ανιάτων “Άγιος Παντελεήμων”, το μεγαλύτερο ίδρυμα ανιάτων της χώρας, έργο του Μακαριστού Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Λεωνίδα.
Ένα σπίτι πόνου και ταυτόχρονα ένα καταφύγιο αγάπης. Εκεί φιλοξενούνται περίπου διακόσιες ψυχές, άνθρωποι που η ζωή τους έδωσε βαρύ σταυρό, αλλά και μια ανείπωτη χάρη: να ακουμπούν τον Χριστό πιο κοντά από εμάς τους υπόλοιπους.
Μας υποδέχτηκε ο Γιάννης, χωρίς πόδια, με ατροφικά χέρια από τη φωκομέλια, τυφλός, αλλά με ένα χαμόγελο που έσβηνε κάθε σκιά, ένα παράδειγμα καρτερίας που λυγίζει την καρδιά.Πενήντα τέσσερα χρόνια ζει στο ίδρυμα και μας μίλησε χωρίς λόγια… Η Κυριακή, καθηλωμένη σε ένα καροτσάκι για τριάντα χρόνια, μας κοιτούσε σαν να μας έλεγε: «Μην λυπάστε για μένα. Εγώ έμαθα να βλέπω με την ψυχή μου». Ο Θωμάς, ένα πανέμορφο παλικάρι, καθηλωμένο μετά από ένα τροχαίο, μας έκανε να δακρύσουμε. Δεν μπορούσε ούτε να φάει μόνος του, αλλά το βλέμμα του έμοιαζε να ψάχνει στον ουρανό για δύναμη. Και μαζί τους, η Δήμητρα, η Αγγελική, ο Γιώργος… κάθε πρόσωπο και μια ιστορία που σε διδάσκει τι σημαίνει να ζεις και να αντέχεις.
Και ανάμεσά τους, οι φύλακες άγγελοι. Ο παπα-Νικόλας και η πρεσβυτέρα του, ζωντανές εικόνες της θυσιαστικής αγάπης του Χριστού, προσφέρουν όχι απλώς φροντίδα, αλλά την ίδια τους την ψυχή. Με τα χέρια τους σκουπίζουν δάκρυα, με τη ζεστασιά τους γεμίζουν τα κενά της εγκατάλειψης από τους εξ αίματος συγγενείς. Είναι οι γονείς, τα αδέλφια, οι φίλοι αυτών των ανθρώπων που ο κόσμος ξέχασε.
Μέσα σε αυτό το καταφύγιο πόνου, αισθανθήκαμε το αληθινό νόημα της ζωής. Εκεί, ανάμεσα στα αναπηρικά αμαξίδια και τις πληγωμένες ψυχές, γεννήθηκε ο Χριστός. Όχι σε στολισμένα δέντρα και λαμπερές βιτρίνες, αλλά στις καρδιές μας. Εκεί νιώσαμε πως τα Χριστούγεννα δεν είναι μια ημερομηνία στο ημερολόγιο, αλλά μια κατάσταση ψυχής.
Κάθε πρόσωπο που συναντήσαμε μας δίδαξε κάτι ανεκτίμητο: ότι ο πόνος γίνεται γέφυρα προς τον Θεό και ότι η αγάπη είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην αιωνιότητα.
Μαζί με ξεχωριστούς ανθρώπους, μέλη και συνεργάτες της ΝΙΚΗΣ τον κ. Παντελή Κωνσταντίνο και τον κ. Ευμένιο Κοζυράκη, καθώς και την υπεύθυνη της Νομαρχιακής Επιτροπής Β’ Θεσσαλονίκης της ΝΙΚΗΣ, Ευανθία Καλαϊτζίδου και συνοδοιπόρο μου στη ζωή, προσφέραμε μπανάνες και πορτοκάλια σε κάθε τρόφιμο.
Εκεί, μπροστά στα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων, οι προσφορές φάνταζαν ελάχιστες, γιατί αυτό που πραγματικά προσφέραμε και πήραμε ήταν η συνάντηση με τον πόνο, την αγάπη, την πίστη και το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής.
Φύγαμε γεμάτοι. Τα δάκρυα στα μάτια μας δεν ήταν μόνο λύπη, αλλά μια σιωπηλή δοξολογία για το θαύμα της αγάπης.